Websites bestaan uit verschillende onderdelen, die samen het geheel vormen. Deze verschillende onderdelen kunnen ieder op zichzelf beschermd zijn door het auteursrecht. Denk aan originele teksten, foto’s, zoekprogrammatuur, vormgeving, databanken. Deze auteursrechten kunnen ook nog eens bij verschillende rechthebbenden berusten, zoals een freelance fotograaf of journalist, een uitgever, een softwarefabrikant enzovoort. Vaak rusten er naast auteursrecht ook andere intellectuele eigendomsrechten op website-onderdelen zoals merkenrecht, naburige rechten, portretrecht en het databankenrecht. Er komen dus veel juridische aspecten bij webarchivering kijken.
Om te bepalen hoe de KB kan omgaan met deze ingewikkelde materie, heeft het Centrum voor Recht in de Informatiemaatschappij (eLaw @ Leiden) van de Universiteit Leiden een onderzoek uitgevoerd naar de juridische aspecten van webarchivering binnen het Nederlandse recht, met name het auteursrecht en de wet bescherming persoonsgegevens. Zo is het crawlen van een website een vorm van kopiëren en daarmee een handeling die onder het auteursrecht valt, waardoor er toestemming van de eigenaar nodig is. Om alle crawlerkopieën van een op diverse momenten geharveste website duurzaam te kunnen bewaren is het maken van meerdere nieuwe kopieën in diverse formaten soms noodzakelijk. Het auteursrecht is dus weer in het spel, maar de Auteurswet kent uit behoudsoogpunt een uitzondering voor migratiekopieën. Men mag een kopie van een werk maken om deze raadpleegbaar te houden als de technologie waarmee het toegankelijk gemaakt kan worden, in onbruik raakt. Een belangrijk nadeel is echter dat deze uitzondering niet geldt voor databanken die door het databankrecht worden beschermd. Veel websites kunnen in hun geheel waarschijnlijk als zodanig worden gekwalificeerd, zodat er toch toestemming van de rechthebbenden voor migratiekopieën nodig is. Toegankelijk maken is een vorm van openbaarmaking en of dit zonder toestemming van de rechthebbenden op de website(onderdelen) mag, hangt af van de wijze waarop dit gebeurt.
Het auteursrecht vormt een obstakel als men grote aantallen websites wil archiveren. Mede door het ontbreken van een wet die uitgevers verplicht hun informatie te deponeren bij de nationale bibliotheek, is een bepaalde mate van toestemming vooraf nodig van de rechthebbenden van de te archiveren website. Tegenover hun auteursrechtbelang staat echter het grote (algemene) belang dat webarchivering dient: het behoud van ons digitale cultureel erfgoed ten behoeve van wetenschappelijk onderzoek en het brede publiek.
Om te voorkomen dat het archiveren van websites blijft steken in langdurige administratieve handelingen heeft de KB voor een meer pragmatische benadering gekozen, de opt-out aanpak. Deze aanpak veronderstelt een impliciete toestemming voor webarchivering. Aan de beheerders van websites wordt een bericht gestuurd waarin is aangegeven dat de KB de betreffende site uit erfgoedoverwegingen wil gaan harvesten, archiveren en openbaar maken. Daarbij wordt er een termijn gegeven waarbinnen men toestemming kan weigeren. Blijft weigering uit, dan wordt dit beschouwd als een impliciete of stilzwijgende toestemming.